عقاید

برخی می گویند اسلام دین شادی نیست، و در این راستا به فرمایش قرآن کریم که می فرماید: «پروردگار شادي كنندگان را دوست ندارد» و یا سخن امام خمینی(ره) که «ما ملت گريه سياسي هستيم» استناد می کنند. به طور کلی شادی در اسلام چه جایگاهی دارد؟

برای پاسخ به این سوال باید به چند نکته توجه بفرمایید:

چند سوال درباره تجسم اعمال داشتم:
تجسم اعمال دقیقا به چه معناست؟
آیا آیات قرآن موید تجسم اعمال است و آن را اثبات می کند؟
در این مورد اختلاف نظر هست یا نه؟ کاری به درستی و غلطی اقوال ندارم.

برای پاسخ به پرسش های مذکور، توجه شما را به این نکات جلب می کنیم:

ملائکه نقاله کیانند و کارشان چیست؟

چگونه ائمه ضمن هدایت از اجماع (یکی از منابع چهارگانه فقه) استفاده می کردند؟ در زمان غیبت امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) اجماع چه جایگاهی دارد و آیا باز نیازی به اجماع هست؟

با توجه به اینکه در تورات اشاره چندانی به معاد نشده است، آیا می توان گفت این اعتقاد از مسیحیت به یهودیت سرایت کرده است؟

«نگرش سیستمی» چیست؟ چه کاربرد و کارآمدی دارد؟ «نگرش سیستمی به دین» یعنی چه؟

با توجه به اين كه شيطان عوالم بالا، فرشته ها و قدرت خداوند را درك كرده و با خداوند صحبت كرده و جواب شنيده، پس منظور از كفر شيطان چيست؟ چطور می شود به خدايی كه صدايش را می شنوی و با او صحبت می كنی كافر شد؟

آیا چون فاطمه زهرا (سلام الله علیها) دختر پیامبر (صلی الله علیه و آله) می باشند برترین زنان هستند؟ چون اکثر یا شاید همه بنده های برتر خدا از نسل پیامبر یا امام هستند نه از نسل یک فرد عادی و گمنام؛ آیا این مطلب دلالت نمی کند که این بندگان فضیلت خویش را از آباء و اجداد خویش دارند؟

تفاوت ضرورت منطقي و ضرورت فلسفي چيست؟

برخی از فلاسفه معاصر به این نظر معتقدند که وجود دو معنا دارد: وجود به معنای عام (یا همان واقعیت) و وجود به معنای خاص. وجود به معنای عام شامل وجود به معنای خاص و عدم می شود. در این صورت، وقتی گفته می شود که فلانی کور است؛ از یک واقعیت خبر می دهیم. این واقعیت از سنخ عدم و فقدان است. اینطور نیست که ما این عدم را اعتبار کرده باشیم.
سوالی که پیش می آید از این قرار است که طبق این نظر، آیا وجود در برابر عدم بیشتر از یک معنا دارد؟ این مطلب مذکور، همان مشترک لفظی بودن وجود است؟