عقاید

رابطه علم و دین در باره جنین شناسی چگونه است؟ آیا نظر اسلام درباره مراحل جنین (نطفه و علقه و مضغه) با نظر علم سازگاری دارد؟ اگر خیر کدام تصویر درست تری ارائه کرده اند؟

چرا در اسلام قطع دست به عنوان مجازات دزدی تعیین شده است؛ آیا این حکم سخت گیرانه نیست؟ چرا به جای این حکم، حبس قرار داده نشده؟

در این خصوص به سه نکته توجه بفرمایید:

لطفا چند کتاب مشهور مذهبی ادیان مثل «نهج البلاغه» و «صحیفه سجادیه» در اسلام، یا «تلمود» در یهود، را در صورت دسترسی بیان فرمایید.

آن چه که با تتبع کوتاه یافت شد را می توان چنین بیان کرد:

معنای «عهد عتیق» چیست و شامل چه دوره هایی می شود؟ چه اعتقاداتی داشتند و آیا هنوز هم وجود دارد؟

«عهد عتیق» همان کتاب آسمانی یهود است که از سوی مسیحیان به «عهد عتیق» نامیده می­ شود و بخشی از کتاب مقدس مسیحیان است.

برای فردی که هنوز دین اسلام را قبول نکرده و در حال تحقیق است و آموزه های ادیان پیشین را خوانده یا رفتار نموده توضیح دهید، چه دلایلی برای کمال و خاتمیت دین اسلام وجود دارد؟

در پاسخ نکاتی را تقدیم می کنیم:

چرا ثواب نماز در سمت راست امام بیشتر است!؟ تکلیف آنهایی که در سمت چپ ایستاده اند چیست!؟ تفاوت ثواب چقدر است!؟

چه مواردی در روزی دخیل و سهیم اند؟ آیا توکل بر خدا و رازق بودن خدا کافی است یا تلاش هم می خواهد؟

برای رسیدن به جواب سوال خود به این چند نکته مهم توجه بفرمایید:
1- خدا در قرآن می فرماید: «وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى»؛ و اين كه براى انسان جز حاصل تلاش او نيست آنقدر نصیب انسان می شود که تلاش می کند(1)
پس نقش تلاش و کوشش را در به دست آوردن روزی نباید فراموش کرد.

آیا توبه انسان مرتد یعنی کسی که ایمان داشته و سپس کافر شده است پذیرفته می شود؟ آیا او نیز باید مانند دیگر افراد گناهکار توبه کند یا نحوه توبه کردن او فرق می کند؟

اسلام نظرش درباره آزادی چی هست؟ آیا مخالف آزادی است یا موافقش؟ منظورم آزادی بیان در سیاست و دین هست یعنی این که هر کسی بتواند عقیده خودش را بگوید.
اگر موافق آزادی هست، چرا همین که کسی بگوید اسلام را قبول ندارد، مرتد می شود و باید او را کُشت؟!

برای پاسخ به پرسش مورد نظر توجه شما را به این نکات جلب می کنیم:

آقای سروش در خصوص وحی چنین می نویسد: «وحي هرچه باشد، به شهادت تاريخ و به گواهی مأثورات دينی، فضايی متفاوت با فضای بيداری دارد و به زبان ويژه خويش از حقايق سخن می گويد و چون همه خواب‌ های ديگر نيازمند تعبير و خوابگزاران است. مگر پيامبر هنگام دريافت وحی به ناهشياری نمی رفت و غفلتی گران بر او عارض نمی شد و پس از هشياری ديده‌ ها و شنيده‌ های بی خودانه خويش را با صحابيان، در ميان نمی نهاد؟