قرآن
پرسش:
در باره آیات ابتدایی سوره «روم» و غلبه رومیان، ابهام هایی وجود دارد:
مراد از «أدنی الارض» یعنی چه و این منطقه کجاست؟ هم چنین این آیات هیچ زمان مشخصی را مطرح نکردند لذا ما نمی دانیم دقیقا منظور کدام سال و کدام جنگ است؛ زیرا جنگ های مختلفی بین ایران و روم رخ داده و بالاخره هر دفعه یکی از آن ها برنده و دیگر بازنده جنگ بوده است و این طبیعی است، لذا معجزه بودنش چیست؟ اگر این آیات به عنوان معجزه و پیشگویی هستند، چرا دقیقا جزئیات را مشخص نکره اند؟
پرسش:
از نظر بعضی دانشمندان، جهان مدام در حال انبساط است تا دو باره شروع به انقباض کند و همه ستارگان و کهکشان ها با این انقباض، به هم برخورد کرده و نابود می شوند؛ اما با ادامه انقباض، دو باره جهان به نقطه اولش که در بیگ بنگ بوده بر می گردد و مجددا شروع به انبساط می کند و دو باره اجرام و ستارگان و کهکشان ها تشکیل می شوند.
با این دیدگاه یاد آیه 104 سوره «انبیاء» افتادم که به نظرم دقیقا به همین سناریو اشاره کرده است. آیا می توان گفت آیه 104 سوره «انبیاء» به دو باره ساخته شدن جهان از لحظه شروعش مربوط است؟
داستان هاروت و ماروت چیست؟
در چند آیه از قرآن مثل (طور/5؛ غاشیه/18؛ الرحمن/7) موضوع بالا بردن آسمان مطرح شده؛ با توجه به این که در فضا بحث بالا بودن معنی ندارد و در واقع آسمان بالای سر ما نیست، چطور می شود معنی این آیات را توجیه کرد؟
ملکوت چیست؟ آیا قابل دیدن است؟
آيا سزاوار است خدا به کافران فحاشي کند و آن ها را خوک و بوزينه و فاسق و ابله و نادان صدا کند؟ آیا این توهین و بی ادبی با شان خدا سازگار است؟ چطور باید این آیات را توضیح بدهیم تا بی ادبی نباشد؟
در قرآن، خداوند چند مرسل را صریحا نام برده است؟
در قرآن کریم نام 27 پیامبر ذکر شده است. اسامى پیامبرانى که در قرآن آمده است عبارتند از:
آدم، نوح، ادریس، هود، صالح، ابراهیم، لوط، اسماعیل، الیسع، ذوالکفل، الیاس، یونس، اسحاق، یعقوب، یوسف، شعیب، موسى، هارون، داوود، سلیمان، ایوب، زکریا، یحیى، اسماعیل صادق الوعد، عیسى و محمد(صلی الله علیه وآله) و عزیر.
«وَإِسْمَاعِيلَ وَإِدْرِيسَ وَذَا الْكِفْلِ كُلٌّ مِنَ الصَّابِرِينَ»(1)
رابطه علم و دین در باره جنین شناسی چگونه است؟ آیا نظر اسلام درباره مراحل جنین (نطفه و علقه و مضغه) با نظر علم سازگاری دارد؟ اگر خیر کدام تصویر درست تری ارائه کرده اند؟
آقای سروش در خصوص وحی چنین می نویسد: «وحي هرچه باشد، به شهادت تاريخ و به گواهی مأثورات دينی، فضايی متفاوت با فضای بيداری دارد و به زبان ويژه خويش از حقايق سخن می گويد و چون همه خواب های ديگر نيازمند تعبير و خوابگزاران است. مگر پيامبر هنگام دريافت وحی به ناهشياری نمی رفت و غفلتی گران بر او عارض نمی شد و پس از هشياری ديده ها و شنيده های بی خودانه خويش را با صحابيان، در ميان نمی نهاد؟
بعضی ها معجزه را فعل پیامبر می دانند. آن وقت سوالی که به ذهن می آید این هست که قرآن را هم فعل نبی می دانند؟
برخی از متفکرانی که معجزه را فعل نبی می دانند، در باب اعجاز قرآن، نفس قوی نبی را عامل دریافت و ترجمه وحی به زبان متعارف می دانند؛ البته نه به این معنا که نفس نبی خودش سازنده قرآن باشد بلکه به این معنا است که اگر نفس نبی نبود قرآنی دریافت و ابلاغ نمی شد چرا که قرآن محصول مشارکت خدا-انسان است.
