تاریخی

مشرکان قریش برای آزار و اذیت پیامبر دست به چه کارهایی می زدند؟

مرحوم علی دوانی در این رابطه می گوید: قريش از سرزنش و آزار و تهديد و تحقير پيغمبر خوددارى نداشتند، و اين را آخرين كارى مى‏ دانستند كه از آن راه كينه و رشک خود را نسبت به آن حضرت فرو نشانند، بدين گونه از وى در دشنام به خدايانشان انتقام بگيرند. گاهى او را ديوانه مى ‏خواندند، و زمانى خاک و خاشاک به سر و رويش مى ‏ريختند. يک روز ساحر و جادوگرش مى ‏دانستند و روز ديگر دروغگو و شاعر و داستان سرا مى ‏پنداشتند.

چرا امام علی (ع) نام فرزندشان را عباس گذاشتند؟ در صورتی که کلمه عباس از ریشه عبس است که معنی آن اصلا با شخصیت آقا ابوالفضل العباس سازگاری ندارد؟

درست است که در معنای عباس گفته اند که عباس از عبس (ترشرویی کرد) بوده و به معنای خشمگین، بسیار سخت و با صولت می باشد؛ اما این تنها معنای آن نیست. نام عباس لقبی برای شیر است. به همین دلیل برخی عباس را این گونه معنا کرده اند: «العَبَّاسُ الأَسد الذی تهرب منه الأُسْدُ، و به سمی الرجل عَبَّاساً؛ عباس شیری است که شیر دیگر از او می گریزد و از این روی است که آدمی را عباس نامیده اند».

خدمات نظامى على (عليه السلام) در اسلام چه بود؟

فداكارى و از خود گذشتگى على (عليه السلام) در طول حیات پیامبر (صلوات الله و سلامه علیه) و در جنگ ها بر احدى پوشيده نیست. از آن جایی که بررسی و بیان تمام این موارد نیازمند ارائه مطالب مفصل و طولانی است که این جا مجال آن نیست، از غزوات مشهور و مهمى كه پيغمبر اكرم (صلى الله عليه و آله) با مشركين و دشمنان اسلام نموده و على (عليه السلام) نيز ابطال و قهرمانان عرب را در آن جنگ ها طعمه شمشير خود ساخته است مي توان غزوه بدر احد و غزوه بنى نضير و غزوه احزاب (خندق) و غزوه خيبر و جنگ حنين و طائف را نام برد.

چرا پیامبر و یارانش می خواستند کاروان تجاری قریش را توقیف کنند؟

چرا حضرت ابراهیم سه بار در خواب دید تا باور کرد که باید پسرش را قربانی کند؟ مگر نمی توانست تشخیص بدهد که کدام حکم خداست و کدام القای شیطان؟

درست است که خواب پیامبران واقعیت دارد و نوعی وحی و الهام است و از وسوسه های شیطانی دور است، ولی کشتن فرزند، غیر طبیعی و خلاف فطرت و وجدان انسانی است، لذا نیاز به تاکید دارد تا اطمینان حاصل شود که این قطعا دستور الهی است.

مواد چهارگانه اى كه در روز حج اکبر اعلام شد چه بود؟

«وَ أَذانٌ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ أَنَّ اللَّهَ بَري‏ءٌ مِنَ الْمُشْرِكينَ وَ رَسُولُهُ»؛ و اين، اعلامى است از ناحيه خدا و پيامبرش به (عموم) مردم در روز حج اكبر [روز عيد قربان‏] كه خداوند و پيامبرش از مشركان بيزارند!(1) در تفسیر نمونه آمده: گرچه قرآن اعلام بيزارى و برائت خدا را از مشركان به صورت سر بسته بيان كرده است، اما از روايات اسلامى استفاده مى‏ شود كه على (علیه السلام) مأمور بود چهار موضوع را به مردم ابلاغ كند: 1- الغاى پيمان مشركان.

منظور از "هموا بإخراج الرسول" در آیه 13 سوره توبه چیست؟

«أَ لا تُقاتِلُونَ قَوْماً نَكَثُوا أَيْمانَهُمْ وَ هَمُّوا بِإِخْراجِ الرَّسُولِ وَ هُمْ بَدَؤُكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ أَ تَخْشَوْنَهُمْ فَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَوْهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ» آيا با گروهى كه پيمان هاى خود را شكستند، و تصميم به اخراج پيامبر گرفتند، پيكار نمى‏ كنيد؟! در حالى كه آن ها نخستين بار (پيكار با شما را) آغاز كردند آيا از آن ها مى ‏ترسيد؟! با اينكه خداوند سزاوارتر است كه از او بترسيد، اگر مؤمن هستيد!(1) در این زمینه چند تفسیر بیان شده: 1. اشاره به کفار قریش و دوران مکه

چگونه گوساله سامري صدا كرد؟ آيا او سخن گفت؟

برخی آیات مرتبط: *«قَالَ فَإِنَّا قَدْ فَتَنَّا قَوْمَكَ مِن بَعْدِكَ وَ أَضَلَّهُمُ السَّامِرِى‏»؛ فرمود: «ما قوم تو را بعد از تو، آزموديم و سامرى آن ها را گمراه ساخت!»(1) *«فَأَخْرَجَ لَهُمْ عِجْلًا جَسَدًا لَّهُ خُوَارٌ فَقَالُواْ هَاذَا إِلَاهُكُمْ وَ إِلَاهُ مُوسىَ‏ فَنَسى‏»؛ و براى آنان مجسّمه گوساله ‏اى كه صدايى همچون صداى گوساله (واقعى) داشت پديد آورد و (به يكديگر) گفتند: «اين خداى شما، و خداى موسى است!» و او فراموش كرد (پيمانى را كه با خدا بسته بود)!(2)

> كلماتى كه خدا بر آدم(ع) القا كرد چه بود؟ «فَتَلَقَّى ءَادَمُ مِن رَّبِّهِ كلمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ»؛ سپس آدم از پروردگارش كلماتى دريافت داشت (و با آن ها توبه كرد.) و خداوند توبه او را پذيرفت چرا كه خداوند توبه‏ پذير و مهربان است.(1) در اين كه "كلمات" و سخنانى را كه خدا براى توبه به آدم (علیه السلام) تعليم داد چه سخنانى بوده است چندین قول بیان شده:

آيا از امام سجاد (ع) به غير از صحيفه سجاديه اثر ديگری مانده است؟

علاوه بر «صحیفه سجادیه» کتاب دیگری به نام «رساله حقوق» از امام سجاد (علیه السلام) نقل شده است. این کتاب شریف بارها چاپ شده و شرح های زیادی بر آن نوشته شده است. علمایی که رسالۀ حقوق را در کتاب‌ های خویش نقل کرده‌ اند، عبارتنداز: 1. حسن بن علی بن حسين بن شعبه حرانی (متوفی 381)، در كتاب «تحف العقول» 2. ابوجعفر محمد بن علی بن بابويه قمی، مشهور به شيخ صدوق (متوفی 382)، در سه اثر خود يعنی «من لا يحضره الفقيه»، «الخصال» و کتاب «المجلس» يا «الامالی»