عقاید

رابطه ظاهر و باطن در قرآن چیست؟

آیا میان فقير و مسكين، در آیه زکات تفاوتی وجود دارد؟

منظور از "خلق" و "امر" در آیه 54 سوره اعراف چیست؟

منظور از لقاء الله (ملاقات پروردگار) چيست؟ آيا می شود خدا را ملاقات کرد؟

منظور از حمد و ستایش خداوند در آخرت چیست؟

پرسش شما ناظر به آیه این آیه می باشد: «الحمْدُ للَّهِ الَّذِى لَهُ مَا فى السمَوَتِ وَ مَا فى الاَرْضِ وَ لَهُ الحمْدُ فى الاَخِرَةِ وَ هُوَ الحكِيمُ الْخَبِيرُ»؛ حمد (و ستايش) مخصوص خداوندى است كه تمام آن چه در آسمان ها و زمين است از آن او است، و حمد (و سپاس) براى او است در سراى آخرت و او دانا و آگاه است.(1)

آیا الهامات و نداهای غيبی به صوفيان حقيقت دارد؟

باید به چند نکته توجه داشت: 1. بعضی از اخباری که در باره آن ها گفته می شود، دروغ است و مورد استناد نیست، وقتی دنبال مطلب را می گیرید متوجه می شوید اصلا چنین اتفاقی رخ نداده است.

سوالاتی در خصوص معانی و ترجمه روان برخی فراز های زيارت عاشورا دارم، مانند این که در «اَللّٰهُمَّ خُصَّ اَنْتَ اَوَّلَ ظالِمٍ بِاللَّعْنِ مِنّى وَابْدَاءْ بِهِ اَوَّلاً ،ثُمَّ الثّانِىَ وَالثّالِثَ وَالرّابِعَ» چرا دوبار لعن به اولین ظالم فرستاده می شود؟ و نیز معنای حمد شاکرین و ثبات قدم چیست؟

در اين فراز از زيارت پر فيض عاشورا، دو مطلب مد نظر است: 1. درخواست اختصاص لعن به اولين ظالم از جانب زائر از خداوند متعال. 2. در خواست آغاز لعن با اولين ظالم يعنی در اين بخش می خواهد که لعن را از او شروع کرده و شامل حال دومین و سومین و چهارمین ظالم قرار دهد.

امام عسکری (علیه السلام) درباره نقش علمای دینی در بین مردم، از جد خویش امام صادق (علیه السلام) روایت کرده است: «آن که از فقیهان خویشتندار است و دین خویش را پاسدار، و با هوا و هوس خود ستیزه کار، و امر مولای خویش را فرمان بردار، پس بر عوام است که از او تقلید کنند». احادیث دیگری هم هست؟

تاثیر بعضی از دعاهای مفایتح را منکر نمی شوم ولی نظرتان در مورد جملاتی مثل «يا محمد يا علي يا علي يا محمد أکفياني ...» چیست که به وضوح با قرآن مغایرت دارند؟

اصل این حدیث و سندش چیست: «اگر شخصی که به نماز می ایستد بداند چه رحمتی او را فرا گرفته هرگز نمی خواست که از نماز فارغ بشود»؟

قال علی (علیه السلام): «لَو يَعلَمُ المُصَلّى ما يَغشاهُ مِنَ الرَّحمَةِ لَما رَفَعَ رَأسَهُ مِنَ السُّجودِ»؛ اگر نمازگزار بداند تا چه حد مشمول رحمت الهى است هرگز سر خود را از سجده بر نخواهد داشت.(1)