لطفاً با توجه به آیة 239 سورة بقره‌، شرایط معنوی نماز با تأکید بر اهمیت خشوع در آن را توضیح دهید.

آیه 239 سورة بقره که ابتدای آن با این آیه "فَإِن‌ْ خِفْتُم‌ْ فَرِجَالاً " آغاز می‌شود، دربارة "نماز خوف‌" است که به هنگام جنگ در میدان نبرد ـ و یا خطرات دیگر ـ خوانده می‌شود.(تفسیر نمونه‌، آیت الله مکارم شیرازی و دیگران‌، ج 2، ص 205 ـ 209، نشر دارالکتب الاسلامیه‌.) شاید مقصود شما ـ از آن چه در پرسش مطرح کرده‌اید ـ آیة 238 سوره بقره باشد که در آن‌، از خضوع و خشوع (= قانتین‌) سخن به میان آمده است‌. قسمت اول این آیة شریف‌، دربارة اهمیت همه نمازها به ویژه برخی نمازها ـ نماز وسطی ـ و لزوم محافظت بر آن‌ها سخن می‌گوید، و در پایان‌، به خضوع و خشوع در برابر خداوند متعال فرمان می‌دهد، در حدیثی از امام صادق‌آمده است که مقصود از "وَقُومُواْ لِلَّه‌ِ قَـَنِتِین‌َ " این است که نماز را با خضوع و توجه به خداوند به جا آورید.(تفسیر نمونه‌، ج 2، ص 207.) البته شاید هم مقصود شما از پرسش‌، همان آیة 239 بقره باشد و سؤال شما از این باشد که انسان چگونه می‌تواند بر اسب و یا در حال حرکت با خضوع و خشوع نماز بخواند; پاسخ آن است که خضوع و خشوع از آداب باطنی هستند که در قلب مؤمن محقق می‌شود; البته برای نماز خواندن در حال عادی ـ نه خطر ـ صاف ایستادن و حرکت نکردن واجب است‌، نه آن که این‌ها همان خضوع و خشوع باشند; ای بسا کسانی که می‌جنگند و در همان حال‌، نماز می‌خوانند، ولی خشوع آن‌ها کامل است‌، یعنی در قلب خود متوجه خداوند متعال هستند و جز برای او نماز نمی‌خوانند و جز به او نمی‌اندیشند، و چه بسا اشخاصی که آرام و مرتب به نماز ایستاده‌اند، ولی قلب آن‌ها از خدا غافل است و در برابر او هیچ گونه خضوع و خشوعی ندارند.